Herkes aynı şeyi yazıyor gibi…
Farklılaşalım derken tektipleşiyor gibi…
Her çember kendi döngüsünü kuruyor gibi…
Herkes aynı öfkeyi kusuyor gibi…
Herkes aynı acıyı taşıdığını sanıyor gibi…
Herkes acıyı taşımayana kızıyor gibi…
Herkes aynı bilgiyi paylaşıyor gibi…
Herkes her gün başka bir linçi çoğaltıyor gibi…
Kimse acıyı gerçekten duyamıyor gibi…
Herkes en çok biliyor gibi…
Herkes hınçlanıyor gibi…
Herkes bu kadar rahat bilgiye ulaşırken bir o kadar bilgisizlik yayıyor gibi…
Doğru ve yanlış birbirine karışmış gibi…
Acıdan söyleyecek söz bulamamak gibi…
Sürekli bir şeyler yapmaya çalışıp kendini avutmak gibi…
Bağırıp çağırıp rahatlamak gibi…
Öfkesi vicdanını sağaltır gibi…
Elinden bir şey gelmez hayat devam edermiş gibi…
Yaşam ayrışmış, insan hükümdarmış gibi…
Herkes haklıymış gibi…
Herkes iyilik peşinde koşarmış gibi…
Herkes patlamaya hazır gibi…
Herkes rahatlamak ister gibi…
Herkes suçluymuş gibi…
Suçlar suçlular karışmış gibi…
Her gün yenisine yenileri katılır gibi…
Yalnızlık her gün daha çok görünür gibi…
Kimse susup düşünmüyor gibi…
Feryattan sonra unutur gibi…
Elini kolunu aklını yitirmiş gibi…
Delilik bir kurtuluş gibi…
Akıl vermek deli gibi…
Ne yapıyoruz bilmez gibi…
Ne olmuşuz sormaz gibi…
Çıkışlar uzak gibi…
Hangisinden başlamalı karışmış gibi…
Talepler unutulmuş gibi…
Yorgunluk herkes gibi…
Çaresizlik adım gibi…
Herkes herkesten biri gibi…
