Öfke, mutluluk, mutsuzluk, huzur, çocuklarımızın doğal bir duygusudur. Önce öfkeyi doğal bir duygu görmek gerek ki daha sonra çocuklarda gördüğümüz öfkeyle nasıl başa çıkabileceğimize odaklanmamız daha kolay olsun. İlk adım bu, öfkenin normal çok doğal bir duygu olduğunu kabullenmek. Her çocuk ve her yetişkin bazen öfke hisseder. Öfke duygusunun altında haksızlığa uğramış olma düşüncesi yatar. Mesela yolda yürürken çocuğunuz bir oyuncak istedi diyelim ve siz de almadınız, bu durumda bazı çocuklar öfkelenirler, bu gayet normaldir. Çocuk açısından bakacak olursak o oyuncak onun hakkıdır ve siz ona o oyuncağı almayarak hakkı olanı ona vermemiş oluyorsunuzdur. Hatta ardından bir ağlama bağırma tepinme olur, kısacası kıyameti koparır çocuklar çoğu kez. Bu arada tabi anne baba harap olur, bir taraftan çocuğunun davranışına anlam veremez, bir taraftan etraftaki insanları rahatsız ettik diye utanç duyabilirler. O anda anne babanın içinde milyonlarda duygu dalgası oluşur. Zor bir sahne, doğrusu.

Eğer bu ağlama tepinme sonucu çocuğun istediğini almışsanız vay halinize, yandınız demektir, artık bir öğrenme gerçekleşti. Ne öğrenmesi bu? Şöyle ki eğer bir davranış bize ödül getiriyorsa artık biz o ödüle ulaşmanın tek yolunun o andaki davranışımız olduğunu öğreniriz. Yani çocuğun zihninde şu canlanıyor: "Oyuncağı anneme babama aldırmanın yolu ağlamak tepinmek bağırmak öfke göstermek." Artık çocuk oyuncağa sahip olmanın bir yolunu keşfetti. Amacı ağlamak tepinmek ya da öfke göstermek değil bu yolla istediği oyuncağa sahip olarak kendini mutlu hissetmek, nasıl biz yetişkinler mutlu hissetmek istiyoruz aynı şey çocuklar için de geçerli onlar da mutlu hissetmek istiyorlar. Büyük küçük fark etmez tüm insanlarda aynı işletim sistemi var. Hepimiz mutlu hissetmenin peşinde koşuyoruz.

Fakat öfkenin de boyutları vardır eğer çocuğunuz şiddet uyguluyor yani vuruyor, kırıyor size ya da arkadaşlarına vuruyorsa, küfrediyorsa, kendine zarar veriyorsa alarm sirenleri çalıyor demektir, acilen destek almalısınız.

Anne baba kavga ediyor, tartışıyor veya çocuğa aynı konuda farklı farklı davranıyorlarsa bu ailelerdeki çocukta öfke problemi olma ihtimali daha yüksektir. Yaşıtları arasında kabul görmeyen mesela oyunlara alınmayan ya da aileleri tarafından ilgi gösterilmeyen ihtiyaçları yerine getirilmeyen çocukların öfke kontrol sorunu beklediğimiz bir durumdur. ‘’Karnı tok, sırtı pek ‘’ diyen ‘’Bu çocuk neden böyle davranıyor’’ diyerek anlam veremeyen anne babalar vardır. Çocuklarımıza yemek vermek, onları giydirmek, okula götürüp getirmek onlara yapmamız gereken görevlerimizdendir. Fakat yeterli değildir. Onlarla birlikte oyun oynamak aynı yetişkine sorar gibi ‘’Bugün nasıl geçti senin?’’ için şeklinde bir soru sormak gerekir ki böylece iletişim becerileri ve zekası gelişkin çocuğumuzun.

ÇOCUKLARI ÖFKE NÖBETLERİ YAŞAYAN ANNE BABA NE YAPMALI?

Çocukta öfkeyi gördüğünüz anda siz de aynı şekilde öfke göstermemek için çaba sarf edin. Biliyorum, bu çok kolay değil ama o an kendinize şunu derseniz işe yarayabilir: "Şu an öfke gösterirsem bu işe yaramayacak, işe yaracak bir şey yap."
Konuşmanız sakin olsun.
Çocuk ne oldu da öfkelendi sorun: 'Seni öfkelendiren şey ne?’ O anda bunu sormak çok kolay değil biliyorum fakat deneyin lütfen.
Çocuğun etrafında varsa kırıp dökebileceği şeyler hemen kaldırın.
'Sus artık yeter bıktım senden' şeklinde emirler vermeyin, ters tepeceği gibi işe de yaramaz.
Kendisine vurmaya zarar vermeye kalkıyorsa hemen engel olun.
Eğer çocuk neye kızdığını söylemezse siz tahminlerde bulunup ona sorun. Kızdığı şeyin ne olduğunu anlamaya çalışın.
Öfkenin yaptığı bir hareket vardır. Öfke yükselir yükselir ve en büyük boyutuna ulaştığında fazla büyüyemeyeceği için küçülüp düşmeye başlar.