Daha açık bir anlatımla ekonomi yönetimi, işe halkı daha da yoksullaştırarak ve mutfaktaki yangını körükleyerek başladı.
Denilebilir ki; çözümü vatandaşın üzerinde arayan ekonomi yönetimi, üretimi, ihracatı, yatırımı ve oluşan millî hasılanın adil paylaşımını geri plana attı.
Oysa; yaşanan barınma ve beslenme krizinde, hayat pahalılığında, yüksek enflasyonda, halkın hiçbir bir kusuru yoktur. Unutmayalım ki; odağında insanın, refahın olmadığı bir ekonomi karmaşık yığınından başka bir şey değildir.
Bu bağlamda; vatandaşın gerçek gündemi GEÇİM DERDİ.
Başta ekonomi, barış, huzur, adalet ve adil gelir dağılımından oluşuyor.
İktidarın da muhalefetin de yapması gereken; insanların geçim derdini, barış, huzur ve adalet ihtiyacını “ISKALAMADAN”, yapay gündem “TUZAĞINA” düşmeden “İLERİYE BAKMAK” olmalıdır.
Bu arada; TÜRKİYE’NİN GÜNDEMİ İLE VATANDAŞIN GÜNDEMİ ÖRTÜŞMÜYOR.
Vatandaş GEÇİM DERDİNDE; esnaf iflas ediyor, tüketici derdine çare arıyor, çiftçi toprağından ve sanayici üretimden uzaklaşıyor, insanlar, “YARI AÇ, YARI TOK” yaşam mücadelesi veriyor.
İşsizlik gerçekten düşüyor mu?
Türkiye İstatistik Kurumu’nun verilerine bakarsak; işsizlik azalıyor. Ancak; gerçek öyle mi?
Sanayide üretim düşüyor, ekonomi daralıyor ama; “İŞSİZLİK ARTMIYOR” sizce bu inandırıcı mı?
TÜİK’in işsizliğin azaldığına, artmadığına ilişkin rakamlarının gerçek nedeni; haftada birkaç gün birkaç saat çalışanların “İŞSİZ SAYILMAMASI”dır.
Bu değerlendirme; fikirleri esnetici “ESNEK ÇALIŞMA” modelidir.
TÜİK’in rakamlarına göre; işsizlik, eylül 2022’den bu yana yüzde 10.1’den yüzde 8.6’ya indi gözükse de “GENİŞ TANIMLI” işsizlik, yüzde 20.3’ den yüzde 25.6’ya yükseldi.
Her 4 kişiden biri istihdam dışı. Kadınlarda işsizlik yüzde 30. Genç nüfusta işsizlik yüzde 17.1. Gerçek olan; işsizlik azalmadı, işsiz sayısı 7.6 milyondan 10.3 milyona yükseldi.
Gerçek gündem; işsizlik, açlık sınırının altında kalan ücretler, yoksulluk, sığınmacılar, kadın ve bebek cinayetleri... Bunların dışındaki tartışmalar, “YAPAY” gündem oluşturmak, gerçekleri halkın gözünden kaçırmaktır. Bu tablonun bize anlattığı gerçek şu: halkın özgür, insanca yaşam ve refah taleplerine kapıyı açık tutalım.
SONUÇ OLARAK:
YÖNETİMİN DE EKONOMİNİN DE İNSANIN REFAHI İÇİN OLDUĞUNU UNUTMAYALIM.